Bahar

Bahar gelmiş, 

Hoş gelmiş…

İçimde neler birikmiş?

Biraz şişmiş…

Biraz çizilmiş…

Ağaçlar tomurcuklanmış,

Bazısının zamanı gelmiş,

Patlamış,

Pembe, beyaz çiçekler açmış,

Güneşe uzanmış,

Ruhunu açmış,

Işıl ışıl parlatmış…

Bazısı da kat kat toparlanmış,

Tomur tomur şişmanlamış,

Kendini zamanın kollarına bırakmış…

Elbet gelecek onun vakti de,

Gerek yok telaşeye

Doğanın kodunda var bu gerçek işte…

Bahar değil mi ki taşır uyanışı içinde,

Doğada bin bir ayrı görünümüyle

Tomurcuğuyla, rengiyle, sesiyle, titreşimiyle…

Bense zamanını bekleyemeyen şişmiş bir tomurcuk gibi,

İçimde çokça huzursuzluk, bolca endişe…

Biliyorum ne varsa içimde,

Soruyorum kendi kendime; 

Ne oldu içimde taşıdığım cennetime?

Biliyorum insanoğlu olamaz devamlı aynı histe

Ama bu dalgalanma,  savrulma, kaybolma

Yoruyor ruhumu haliyle…

Her ne kadar bilsem de

Tomurcuklarım patlayacak zamanı geldiğinde,

Bırakamıyorum akışına nedense…

Ne kadar doğayı gözlemlesem de

Zaman zaman yüksek sesle

Hatırlatmam gerek kendime;

Önce açar doğada beyaz duvağıyla erik,

Sonra sarar etrafı sapsarı mimozalar,

Daha sonra başlar kirazlar, erguvanlar…

Belki de ben bir erguvanım

Kim bilir?

Zamanını beklemesi,

Akışı hatırlaması gereken…

Tomurcuklarını seven,

İçindeki hazineyi bilen,

Ona saygı gösteren…

Bahar…

Tomurcuklar,

Zamanı geldiğinde uyanan…

Biri birine uymayan…

İnsan…

Sabırsızlanan,

Zamanını unutan…

İşte hatırlamak için

Tam da zamanı bu an!

Bırakmak…

Seni tutanı,

Sıkı sıkıya tutunduğunu,